Een zoomobjectief (ten onrechte ook vaak zoomlens genoemd) (zoom spreek uit zoem, met een langgerekte oe) is eenlenzenstelsel met een variabele brandpuntsafstand.

Zulke objectieven worden toegepast op foto-, film- en videocamera’s. Ze bieden de mogelijkheid om met een simpele draai- of schuifbeweging ofwel motorisch de brandpuntsafstand en daarmee de beeldhoek aan te passen aan het onderwerp ter verkrijging van de best mogelijke compositie. De verandering van de brandpuntsafstand wordt verkregen door bepaalde lenzen of lensgroepen van het objectief ten opzichte van elkaar te laten verschuiven. In de professionele sector bestaat inmiddels een objectief met een zoombereik van 1:300 van het Amerikaanse bedrijf Panavision.

In veel digitale foto- en videocamera’s wordt tegenwoordig gesproken over optische zoom en digitale zoom. Bij dit laatste, digitaal inzoomen, wordt eigenlijk een stuk van het beeld weggesneden, en het overgebleven deel wordt vervolgens weer softwarematig vergroot. Hierbij gaan beeldpunten en meestal ook scherpte verloren.

Het eerste “praktische” zoomobjectief is in 1950 ontwikkeld door Dr. Frank Back van de Zoomar Corporation. Het objectief werd exclusief gemaakt voor NBC voor maken van sportreportages en had een aanschafwaarde van $100.000. De naamzoomobjectief is afgeleid van de bedrijfsnaam Zoomar Corp.

Lees het hele artikel hier

Een teleobjectief of telelens is een objectief met een grote brandpuntsafstand en een kleine beeldhoek; hierdoor kunnen objecten op grotere afstand beeldvullend op film of sensor worden geprojecteerd.

Teleobjectieven hebben de eigenschap het beeld te vervlakken (minder „diep” te maken). Alles in het beeld lijkt op elkaar geplakt. De objecten die zich achter elkaar bevinden kunnen even groot lijken. Dit wordt soms het „platperspectief” genoemd. Telelenzen hebben een beperkte scherptediepte, bij grotere diafragmaopeningen (kleinere diafragmagetallen) kan de achtergrond vaag worden. Dit effect is te gebruiken om het onderwerp te isoleren van de achtergrond. Niet te lange teleobjectieven (80-150 mm bij kleinbeeld) worden veel toegepast voor portretopnamen. Ze geven weinig vertekening. Bij portretten met een groothoekobjectief lijkt de neus, die veel dichter bij het objectief ligt dan bijvoorbeeld de oren, belangrijk groter ten opzichte van de rest van het gezicht.

Teleobjectieven worden wel ingedeeld als:

• Lichte teleobjectieven: brandpuntsafstand van 85 mm tot 135 mm
• Teleobjectieven: 135 mm tot 300 mm
• Superteleobjectieven: vanaf 300 mm

Lees het hele artikel hier

Een fisheye-objectief (of fisheye of visoogobjectief) is een lenzenstelsel met een korte brandpuntsafstand. Op eenfotocamera geeft de lens een sterke groothoekwerking en een karakteristieke tonvormige vertekening. Het vervormde beeld is enigszins vergelijkbaar met het gereflecteerde beeld in een kerstbal. De beeldweergave wijkt af van de weergave door de meer gebruikelijke rectilineaire groothoek- en supergroothoekobjectieven.

Lees meer op hier!

Een groothoekobjectief, kortweg groothoek (ook wel met een anglicisme wijdhoek of breedhoek genoemd), is een objectiefmet een grote beeldhoek, zoals de naam aangeeft, of anders gezegd is het een objectief met een korte brandpuntsafstand in verhouding tot de afmeting van het opnamemateriaal (film of beeldsensor). Voor het kleinbeeldformaat (met een beelddiagonaal van 43 mm) spreekt men van groothoek bij brandpuntsafstanden korter dan 35 mm.

Een groothoekobjectief wordt onder andere gebruikt om heel veel op de foto te krijgen. Ook wordt het perspectief schijnbaar uitgerekt, nabije voorwerpen lijken groot terwijl de achtergrond kleiner wordt en verder weg lijkt, wat toegepast kan worden bijvoorbeeld om een landschap weidser te laten lijken.

Het wordt ook veel gebruikt voor onder andere panoramafoto’s. Het tegenovergestelde van een groothoekobjectief is eenteleobjectief.

Groothoekobjectieven worden onderverdeeld in lineaire en fisheye-objectieven. De eerste groep heeft een ontwerp waarbij rechte lijnen zo veel mogelijk recht weergegeven worden (ten koste van de verhoudingen) en zijn beeldvullend, de tweede groep projecteert vaak een rond beeld, waarbij alleen lijnen die door het midden lopen recht blijven. Objecten aan de rand worden extreem gekromd.

Om in geval van eenogige spiegelreflexcamera’s bij korte brandpuntsafstanden toch nog voldoende ruimte te hebben voor het opklappen van de spiegel, wordt gewoonlijk de zogenaamde retrofocusconstructie gebruikt.

Lees meer op Wiki