Door met een digitale camera meer foto’s vanuit hetzelfde standpunt te maken, maar in een andere richting, is met behulp van een computerprogramma één brede panoramafoto samen te stellen. Daarvoor bestaan diverse programma’s, die met de Engelse termen als ‘panorama’ of ‘stitching’ worden aangeduid. Het programma gaat op zoek naar overeenkomsten in de aangrenzende foto’s en vervormt deze enigszins zodat ze op elkaar passen. Deze vervorming is nodig omdat elke afzonderlijke foto op een plat vlak wordt geprojecteerd terwijl met behulp van deze programma’s de panoramafoto op een cilindervormig vlak wordt gemonteerd. De panoramafoto op deze cilinder wordt vervolgens uitgeklapt met de typerende brede foto als eindresultaat.
De meeste programma’s hebben opties om in te stellen of het om een brede foto (<100°) of een 360° foto gaat (het perspectief toont in beide gevallen anders).
De hoogte/breedte verhouding van een panoramafoto is meestal extreem: de foto toont vaak overdreven breed. Door middel van een groothoeklens (of door uit te zoomen), of door de camera op z’n kant te houden tijdens het maken van de reeks van foto’s wordt hoogte/breedte verhouding gunstiger: er komt meer hoogte in beeld.